Bazen bir şehir bir insana, bazen de bir insan bir şehre çok yakışır…
Ağrı’ya öyle biri geldi ki; sadece görevini yapan bir Cumhuriyet Başsavcısı olarak değil, halkın kalbine dokunan bir ağabey olarak yer etti.
Adem Çalış’tan söz ediyorum. Ağrı’nın Adem Abisi’nden…
Gelişi sessiz oldu belki. Ama varlığı öyle güçlüydü ki, çok geçmeden şehirde adı konuşulmaya, hikâyesi anlatılmaya başlandı. Çünkü o, sadece bir kamu görevlisi olmanın ötesine geçti.
Makamın arkasına saklanmadı, kapılarını sonuna kadar halka açtı. Çay içti, hal hatır sordu, sokakta çocukların başını okşadı, tribünde taraftarla omuz omuza coştu. Sıradan gibi görünen ama aslında çok şey anlatan bu davranışlarıyla; “yönetici” değil, “bizden biri” olmayı başardı.
Ağrı’nın soğuk iklimine inat, sıcacık bir iletişim kurdu çevresiyle. Ulaşılabilir olması, dinlemeye gönüllü olması ve çözüm için adım atmaktan çekinmemesi…
Bugün şehirde kime sorsanız “Adem Abimiz” diyor. Bu ifade bile her şeyi özetliyor aslında. Resmi kimliğinden bağımsız bir sevgi bu. Samimiyetin, tevazunun ve insan odaklı yaklaşımın bir yansıması.
Bürokraside alışık olmadığımız bir tarz belki de.
Ama tam da ihtiyaç duyduğumuz türden…
Çünkü halk; kendisine tepeden bakan değil, yanı başında yürüyen insanları seviyor.
Yüzünü gizleyen değil, göz teması kuranları…
İşte Adem Çalış, bu şehrin yüreğine o temasla dokundu. Adliye koridorlarındaki saygınlığı ile tribündeki coşkusunu aynı potada eritmeyi başardı.
Bugün Ağrı’da onun ismiyle başlayan cümleler, hep güzel hatıralarla bitiyor. Ve bu şehir, yıllar sonra bile onu “iyi bir insan, iyi bir yönetici, iyi bir dost” olarak hatırlayacak.
Belki başka şehirlere gidecek, yeni görevler üstlenecek ama Ağrı’da bıraktığı iz kolay kolay silinmeyecek.
Çünkü bazı insanlar geldikleri yerden çok, nasıl geldikleriyle iz bırakır.
Ve Adem Çalış, Ağrı’ya sadece yürüyerek değil, kalpten gelmiş biri olarak geçti.
