Çalışma grupları vardı.
Okullarda örgütlenmişlerdi.
En küçük şehrin, en küçük okulunda bile temsilcileri/ajanları vardı.
Dinden, diyanetten nasihat etmeye dursun, bir öğretmen/öğrenci.. hayatlarını karartırlardı.
Düşünce dernekleri vardı.
Beldelere kadar örgütlenmişlerdi.
Ülkenin en ücra beldelerinde bile temsilcileri/ajanları vardı.
Dinden, diyanetten bir kitap okumaya dursun, bir imam/yaşlı.. hayatlarını karartırlardı.
Sinemaları/filmleri vardı.
Her eve giriyorlardı.
Ailece sahnenin/ekranın önüne film izlemeye oturduğunuzda;
Yaptıkları filmlerde:
İmam üçkağıtçıydı, cemaat cahil ve yobazdı, örtülüler gerici ve çağdışıydı.
Kendileri gibi düşünmeyenleri linç ediyor; taktıkları maskeyi kutsayip, halkın kutsalıyla dalga geçiyorlardı.
Devletin sahipleri onlardı.
Azınlıktılar ama kamu kurum ve kuruluşları onlarındı.
Kamudan hizmet almak, kendilerinden olan seçkin bir zümrenin hakkıydı.
Kendileri gibi düşünmeyenler; devlete karşı görevlerini yerine getirmekle mükellefti, ama haklarını isteme lüksüne sahip değillerdi.
Devlet onların olduğu için;
Çalmalarına gerek yoktu, istedikleri zaman istedikleri kadar alabiliyorlardı.
Sokaklar onlarındı.
İçkiyle, sloganla, şiirle gençleri sokaklara döküyorlardı.
Halkın hakkını, hukukunu gaspedenler onlardı.
Gençleri "hak, hukuk, adalet" diye sokaklara dökenler yine onlardı.
Öncü yaptıkları gençleri yargılayıp asanlar onlardı, astıkları gençleri kahraman ilan edenler de onlardı.
Sonunda kaybettiler.
Kuruldukları günden beri halkı kaybetmişlerdi zaten, son yirmi senedir halka rağmen işgal ettikleri mevki ve makamları da kaybettiler.
Öfke ve kin kusuyorlar.
Kaybettikleri saltanatı geri kazanmak için gözlerini karartmışlar.
Sandıkla gelen başbakan ve bakanları asanlar, sandıktan çıkmayacaklarını anlamış olacaklar; besledikleri gençleri sokaklara dökerek hırsızlarını kutsiyorlar.
Ama kazanmayacaklar!
Çünkü;
Rakipleri hırsızlarını cezalandırıp makamdan uzaklaştırırken,
Onlar hırsızlarını en yüksek makama aday gösteriyorlar.
