Savaş mücadele ve çatışmadır.
Dışarıda;
Devletler, hükümetler, bloklar arasında yapılır.
İçeride;
Devlet ile toplumlar, isyancılar veya terör örgütleri gibi büyük gruplar arasında gerçekleşir.
Savaşta silahlar kullanılır.
Genellikle dini, millî, siyasi, ırkî ve ekonomik amaçlara ulaşmak için kan dökülür.
Savaşlarda;
Karşılıklı kanlar dökülür, acılar yaşanır, nefretler oluşur, kutuplaşmalar olur.
Sonrasında;
Toplumlar yok olur, aileler yok olur, ekonomiler yok olur, gelecekler yok olur.
Barış ise savaşları ortadan kaldırmaktır.
Şiddetin ve düşmanlığın olmadığı uyum halini sağlamaktır.
İnsani haklara saygıya, uzlaşı ve hoşgörüye, sürdürülebilir yatırımlara, ekonomik kalkınmalara, refah ve mutluluklara ulaşmaktır.
Savaşlar kolaydır.
Savaşların doğasında tahrip etmek var olduğu için; en küçük silahlarla en büyük yıkımlar gerçekleştirilir.
Ama barışlar zordur.
Barışların doğasında imar etmek var volduğu için; en büyük araçlarla en küçük tamiratlar bile zor yapılır.
Şöyle düşünün;
Selimiye Camii'ni yıkmak için bir terörist, birkaç bomba ve birkaç dakika yeterliyken;
İnşaası için Mimar Sinan, yüzlerce çalışan ve yıllarca zaman gerekmektedir.
Türkiye, terör örgütünün silahlarını yakmasıyla, yeni bir sürece girdi.
Devlet büyüklüğünü gösterdi, örgüt tuttuğu yolun yanlış olduğunu gördü.
Bin yıllık bir kardeşlik bağı,
Bin yıllık bir dayanışma ve kader birliği,
Birlikteliğin tarihte getirdiği onlarca zafer...
Ve 47 yıllık bir savaş.
Yaşanan binlerce acı ve ekonomide oluşan akıl almaz kayıplar,
Yok sayılan kültürel zenginlikler,
Küçük bedene hapsedilmiş yüce ruhlar...
Her şeye rağmen barış güzeldir.
"Barış her şeyi hazmeden mutluluktur" diyor Victor Hugo.
Yaşadığı derin acılara rağmen bu barışı hazmeden yüce gönüllü insanları ve bu barışta emeği olan cesur liderleri saygıyla selamlıyorum.
Eminim ki tarih de onları hürmetle kaydedecektir.
