Eskilerde köy ağalarının; konak tabir edilen misafir ağırlama mekanları, misafirlere izzet ve ikramda bulan uşakları, ikram edilen koyunları, sıcak çayları varmış.
Bir kaşmer, ozan, aşık köye gelmeye dursun, tüm köy halkı ağanın konağında toplanır sabahlara kadar eğlenirmiş.
Hikayeler, nükteler, fıkralar, türküler, atışmalar havada uçuşurmuş.
Kaşmerin biri, günün birinde bir köy ağasına misafir olmuş. Ağanın dillere destan konağının misafir ağırlama salonunda ağırlanmış ve baş köşeye oturtulmuş.
Köyün her yanına haber salınmış: “Ağanın konağına kaşmer gelmiş, davetlisiniz” diye.
Bu tür etkinliklere rağbet çokmuş, çok geçmeden de cemaat toplanmış.
Kaşmerle bir arada olmak, kimine göre sosyal ihtiyaç, kimine göre beyin fırtınası, kimine göre er meydanı, kimine göre ise felekten bir gün çalmakmış.
Ağanın ve köylünün gözü kaşmerin nüktelerinde; kaşmerin ise gözü, bu muhteşem konakta kendisine yapılacak ikramdaymış.
Nükteler, hikayeler, sorular, fıkralar, atışmalar derken, öğle uğurlanmış.
İkindi, izzetsiz-ikramsız, ağırlanmış.
Nerdeyse akşama merhaba denilecek vakte girilmiş.
Nükteler suyunu çekmiş, lakin ikramdan bir ses seda çıkmamış.
Kaşmer, bakmış konağın mutfağı boş, ağa ve köylülerden, yola koyulmak için destur istemiş.
Ağa, dünden razıymış kaşmerin gitmesine, lakin biraz daha eğlenmek isteyen köylüler, kaşmerin geceye kalması için, ısrarda kararlıymışlar.
Köylünün bu kararlılığı karşısında çaresiz kalan ağa, sonunda dayanamamış, gayri ihtiyari dönüp kaşmere:
“Otur hele”, demiş. “Bu ne acele, böyle bir cemaat, böyle bir konak bırakılır mı? Hele bir gecele, hayırlısıyla sabah olsun gidersin.”
Kaşmer, ciddiyetle cevap vermiş:
“Ağam”, demiş. “Sizin konak gibi bir konak yapmaya karar verdim kendime. Akşam olmadan ustasını, kalfasını bulmak; hesabını, kitabını çıkarmak gerek...”
Köylüler bu nükteye gülüşmüşler.
Lakin kaşmerin cümlesi bir hançer gibi saplamış ağanın böğrüne. Ağalığından taviz vermeden, sıvazlamış sakallarını:
“Gücün yetmez,” demiş. “Böyle bir konak senin neyine! Hem sermayen hem de ömrün yetmez şu büyüklükte bir konağı inşa etmene.”
Kaşmer, oturduğu yerden doğrulmuş:
“Belki haklısınız ağam”, demiş. “Lakin sizin konağın mutfağı gibi mutfağımı küçük tutarsam, üç ayda konak olur benim arsam.”
(Şubat 2013 tarihinde kaleme almışım, orjinal öyküdür.)
