Döngü ifadesi, gerkekli koşul doğru veya yanlış gerçekleşene kadar tekrarlanan bir yapıyı ifade eder.

Kainatta gördüğümüz her şeyin bir döngüsü vardır.

Mesela;

Ekolojinin döngüsü vardır.
Su, mineraller, azot, oksijen ve karbon gibi maddeler; canlılar, hava ve toprak arasında çeşitli formlara dönüşerek yer değiştir.

Suyun döngüsü vardır.
Yerküre, suküre ve atmosfer arasında buharlaşma, yoğunlaşma, yağış, akış gibi aşamalardan geçerek yer değiştirir.

Dedim ya, kainatta gördüğümüz her şeyin bir döngüsü vardır.

İnsanın da bir döngüsü vardır.
İnsan doğar, büyür, ihtiyarlanır ve ölür.

Doğum denilen var oluş aşamasından, ölüm denilen yok oluş (bedenen yok oluş) aşamasına kadar, her insan bir yaşam döngüsünün içerisinde yer alır.

İnsan doğar ve bebeklikten çocukluğa, çocukluktan gençliğe, gençlikten ihtiyarlığa, ihtiyarlıktan ölüme doğru yol alır.

Bu yolculukta insan, kundak ile kefen arasındaki çemberde yol alırken:

Bebekliğinde sevinç, öfke, üzüntü ve korku gibi temel duyguları hissetmeye başlar.

Çocukluğunda sevinç, öfke, üzüntü ve korku gibi temel duyguların yanında bir de utangaçlık, şaşkınlık, suçluluk, gurur ve empati gibi daha karmaşık duygular başlar.

Gençliğinde karşıt duyguları yaşamaya başlar. Güç, sevgi, nefret, değer yargıları, ahlak kuralları, yüceltme, değersizleştirme, olgunluk, vicdan gibi gel gitler arasında kendisini arar.

Ve insan ihtiyarlığında çocukluğuna geri döner:
Utangaçlık, şaşkınlık, suçluluk, gurur ve empati gibi duyguların yanında; öfke, üzüntü ve korkuları başlar.

Aslında insan, ihtiyarlığında bir nevi çocukluğunu yaşar, çünkü ihtiyarlığa doğru yol alırken aslında çocukluğuna doğru ilerler.

Ondandır insan, ihtiyarlığında en çok çocukluğunu hatırlar, çocukluğunu arar.