Leonardo Da Vinci “son akşam yemeği” adında bir resim yapmaya karar veriyor.
Resimde iyi’yi ve kötü’yü konu olarak işleyecektir. İyi'yi Hz. İsa'nın yüzünde, kötü'yü de Hz. İsa'nın arkadaşı olan ve son akşam yemeğinde ona ihanet eden, Yahuda'nın yüzünde tasvir etmeyi düşünüyor.
Resimde model olacak iki simaya ihtiyaç duyuyor.
İyi'yi ve kötü'yü model sima olarak kullanabileceği birilerini aramaya başlıyor.
Bir koronun verdiği konser sırasında, korodakilerden birinin yüzündeki güzelliğin, Hz. İsa tasvirine çok uyduğunu fark ediyor.
Onu poz vermesi için atölyesine davet ediyor, sayısız taslak ve eskiz çiziyor.
Aradan 3 yıl geçiyor.
“Son akşam yemeği” tablosu neredeyse tamamlanmıştır ancak, Leonardo Da Vinci henüz Yahuda için kullanacağı kötü yüzü bulamamıştır...
Leonardo, model olabilecek kötü bir yüzü günlerce aradıktan sonra vaktinden önce yaşlanmış genç bir adam buluyor.
Paçavralar içindeki bu adam, sarhoşluktan kendinden geçmiş bir durumda kaldırım kenarına yığılmış kalmıştır.
Leonardo, yardımcılarına sarhoş adamı kiliseye taşımalarını söyüyor çünkü aradığı kötü yüzü bulmuştur.
Kiliseye varınca yardımcıları adamı ayakta tutuyorlar.
Ressam, adamın yüzünde görülen inançsızlığı, günahı, bencilliği ve kötülüğü resme geçiriyor.
Leonardo’nun işi bittiğinde, o zamana kadar sarhoşluğun etkisinden kurtulan adam; gözlerini açıyor ve o harika duvar resmini görüyor.
Şaşkınlık ve hüzün dolu bir sesle,
“Ben bu resmi daha önce görmüştüm” diyor.
“Ne zaman?” diye soruyor Leonardo da Vinci.
“Üç yıl önce” diyor adam, “Elimde avucumda olanı kaybetmeden önce. O günlerde bir koroda şarkı söylüyordum, pek çok hayalim vardı, bir ressam beni İsa'nın yüzüne modellik yapmak üzere davet etmişti...”
Unutmayalım;
İyi ve kötü'nün yüzü aynıdır...
Her şey insanların yolumuza ne zaman çıktıklarına bağlıdır...
Kaynak: Paulo Coelho
