TÜİK AÇIKLADI: AĞRI EĞİTİMDE EN SONDA! PEKİ AMA NEDEN?

Senin hiç hayalin oldu mu?

Bir okul sırasına oturup, öğretmen “gelecek sizsiniz çocuklar” dediğinde gerçekten inandın mı?
Ben inandım. Hem de ne umutlarla!
Ama gel gör ki…
Ağrı’da o gelecek denilen şey, daha başlamadan mezara gömülmüş.

Türkiye’nin en doğusunda, en ücra köşesinde, bir şehir var ki adı Ağrı…
Ama inanın, bu şehrin çektiği sadece adıyla sınırlı değil.
Bu şehir, yıllardır yoksulluğun, yalnızlığın, kaderine terk edilişin kitabını baştan yazıyor.
Ve şimdi öğrendik ki, eğitimde de artık dibin dibindeyiz.

TÜİK açıklamış:

Ağrı’da 25 yaş üstü insanlar ortalama 7,5 yıl eğitim almış.
Ülke ortalaması 9,5 yıl. Ankara’da 10,8 yıl.
Yani neymiş? Başkentte biri üniversite mezunu olmuş, Ağrı’da biri ortaokulun kapısından dönmüş!

Yahu çocuk bu, çocuk!
Soru Şu: İmkanlar eşit mi ki eşit başarı bekleniyor?
Ama biri ilkokulda kalıyor, öteki üniversiteden mezun olup yurtdışına kaçıyor!

Kardeşim, bu nasıl sistem?
Bu nasıl eşitlik?

Burada okul açıyorlar, içinde öğretmen yok.
Tablet dağıtıyorlar, internet çekmiyor.
Kütüphane yapıyorlar, kitap yok.
Sınav oluyor, çocuk kalem bulamıyor.

Sonra da çıkıp “gençler okusun, çağı yakalasın” diyorsunuz.
Hadi oradan!
Sen o çocuğun okul yolunu çamurdan kurtarmamışsın!
Sen o annenin eline bir defter, bir umut verememişsin!

Ağrı’da hâlâ “ilkokulu bitirebildim” diye dua eden gençler var be!
Kalkmış bana vizyondan, gelecekten bahsediyorsun!

Bak açık söylüyorum:
Bu memlekette doğduğun yer hâlâ kaderindir.
Eğer Ağrı’da doğduysan…
Sistemin gözünde sen doğmamışsındır bile!

Beni bu yazıya iten şey istatistik değil kardeşim.
Beni bu yazıya iten şey, o istatistiğin arkasında yok sayılan hayatlar!
Kimi inşaatta canını veriyor, kimi kağıt toplayarak okula harçlık yetiştiriyor.
Sonra da diyorsunuz ki: “Başarı sizin elinizde.”

Sizin yüzünüzden çocuklar geleceğe değil, çıkmaz sokaklara koşuyor!
Ve en kötüsü ne biliyor musun?
Kimse bu durumdan utanmıyor!

Bu ülke, Ağrı’yı gömmüş kardeşim. (TÜİK Rakamları Ortada)
Üstüne de “gelişiyoruz” diye tabela dikmiş!
Ve işte biz de orada yaşıyoruz.
O tabelanın altında, her gün biraz daha karanlıkta kalıyoruz.