Sarıkamış'ta gözyaşları dinmeyen anne 9 yıldır oğlunu bekliyor
Sarıkamış'ta yalnız yaşayan acılı anne Nazmiye Toptaş, 9 yıl önce İstanbul Ümraniye'de fırında çalışırken gelen bir telefon sonrası kaybolan oğlu Doğan Ali Toptaş'tan haber alamıyor.
Sarıkamış’ta yalnız yaşayan gözü yaşlı anne Nazmiye Toptaş, tam 9 yıldır oğlunu bekliyor. Oğlu Doğan Ali Toptaş, İstanbul Ümraniye’de bir fırında çalıştığı sırada gelen bir telefonun ardından ortadan kayboldu. O günden bu yana oğlundan hiçbir haber alamayan anne, Doğan Ali’nin PKK terör örgütü tarafından kaçırıldığını öne sürüyor.
Nazmiye Toptaş, yıllardır oğluna kavuşma umudunu kaybetmeden mücadele ediyor. Diyarbakır annelerinin eylemlerine katılarak sesini duyurmaya çalışan anne, oğlunu beklediği Sarıkamış’taki evinde, anılarına tutunarak yaşamını sürdürüyor. Doğan Ali Toptaş’a ait fotoğraflar ve yıllardır özenle sakladığı elbiseleriyle avunan anne, yaşadığı özlemi ve acıyı şu sözlerle dile getiriyor:
“9 yıldır Ümraniye’de kayboldu. O gece fırında çalışıyordu, bir telefon geldi. Dışarı çıktı ve bir daha geri dönmedi. Nerede olduğunu bilmiyorum. Tek başıma yaşıyorum. Devletten yardım istiyorum. Benim oğlum neredeyse bulsunlar, bana getirsinler.”
Acılı anne, yıllar geçse de oğluna olan sevgisinin ilk günkü gibi taze olduğunu anlatıyor. Özlemi her geçen gün büyüyen Nazmiye Toptaş, oğlunun elbiselerini yılda iki kez yıkayıp ütülediğini söyleyerek şöyle konuşuyor:
“9 senedir bu acıyla yaşıyorum, çok özledim Ali... Seni çok özledim. Ne olur çık gel. Elbiselerini hala saklıyorum, geri gelecek ve giyecek diye. Elbiselerini yıkıyorum, ütülüyorum. Koklayarak hasretini gideriyorum.”
Oğluna duyduğu özlemin dayanılmaz boyutlara ulaştığını ifade eden anne, bir kez daha ona çağrıda bulunuyor:
“Çık gel neredeysen. Gel devlete sığın, gel askerlere sığın. Sana bir şey yapmayacaklar yavrum. Tek başıma yaşıyorum, 9 senedir seni çok özledim. Devletten yardım istiyorum. Allah rızası için çık gel. İçim paramparça oluyor.”
Nazmiye Toptaş, yıllardır oğlundan gelecek bir haberin özlemiyle yaşarken, yetkililere de sesleniyor: “Oğlum kaybolduğunda çalıştığı yerdeydi. Gelen telefonla dışarı çıktı ve sırra kadem bastı. Lütfen onu bulsunlar, bana geri getirsinler.”
Bu yürek burkan hikâye, yıllar geçse de bitmeyen bir bekleyişin ve annelik duygusunun en acı örneklerinden biri. Nazmiye Toptaş, tek başına sürdürdüğü bu zorlu mücadelesinde umutla bir gün oğluna kavuşmayı bekliyor.
Bakmadan Geçme
